Een tweeling en dan ook nog een eeneiige, en nu?

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige blog hoorde wij tijdens de eerste echo op 2 november dat wij een eeneiige tweeling verwachten. In deze blog vertellen wij het aan onze ouders.

Vertellen aan onze ouders

Het klinkt raar we waren heel blij maar tegelijk ook heel bang want wat nu. Dat we uit het echocentrum stapte zaten we als twee stille vogeltjes in de auto en het eerste wat we zeiden tegen elkaar is: En nu? We hadden het helemaal bedacht over hoe we het onze ouders wilden vertellen (maar omdat we zo geschokt waren ging dit anders) want die wisten van niks maar zijn toch uit lichtelijke paniek naar mijn schoonouders gereden om het leuke nieuws te vertellen d.m.v. twee speentjes zodat wij ook ons verhaal kwijt waren.

’s Avonds zijn we naar mijn ouders gereden en hebben het op de zelfde manier verteld als aan mijn schoonouders. Mijn vader was deze dag jarig en een mooier verjaardagscadeau konden we hem niet geven. Doordat mijn vader jarig was kwamen ook mijn opa en oma en die hebben wij het verteld d.m.v. een leuk kaartje met de tekst

‘’komen jullie beschuit met muisjes bij ons eten als wij er zijn medio mei/juni 2018?’’

 Bij de andere familieleden die wij het eerder wilde vertellen dan de rest hebben wij het op deze zelfde manier gedaan.

Hulp werd meteen aangeboden

Tuurlijk weet je dat iedereen het leuk zal vinden maar dat het dan een tweeling is, is toch wel bijzonder. Iedereen zei ook gelijk ons te gaan helpen met alles en dat geeft toch wel een gerust gevoel op zo’n moment. Dan besef je ook, ja het komt ook echt goed en het we gaan het redden ook al zal het zwaar worden.

Helemaal gewend

Nu ik dit schrijf zijn we zes weken verder en zijn we helemaal gewend aan het idee dat we een tweeling gaan krijgen en hebben we het volste vertrouwen erin dat het ons gaat lukken. We zijn nu al ontzettend trots op onze toekomstige wondertjes en tuurlijk blijft het eng want er zitten allemaal risico’s aan een eeneiige zwangerschap maar hé het gaat ook zo vaak goed dus laten we daar maar van uit gaan.

Liefs, Kayleigh