Papa Simon vertelt – Hoe ik de bevalling en daarna heb ervaren

Welkom bij Papa Simon vertelt. In deze rubriek zal Simon zijn ervaringen als tweelingvader met jullie delen.
Elke twee weken zal hij een nieuwe blog plaatsen om jullie bij te praten. In zijn vorige blog heeft hij jullie meegenomen in zijn ervaringen tijdens de zwangerschap. (lees hier)
Deze week vertelt hij jullie over hoe hij de bevalling en de tijd daarna heeft ervaren.

De bevalling

Het wachten is eindelijk klaar. Eindelijk? Ja eindelijk, want de 2 maanden voor deze grote dag gingen voor mijn gevoel tergend langzaam voorbij. Ik zag in die periode Kayleigh veranderen, waarbij het er allemaal niet makkelijk op werd. Samen met de gynaecoloog was de beslissing genomen dat wij op 21^emei ’s avonds naar het ziekenhuis zouden gaan en de dag erna de bevalling zou worden ingeleid.

Op naar het ziekenhuis

Dus zo gezegd zo gedaan, wij stappen in de auto op weg naar het ziekenhuis. En geloof me, dat is heel maf. Waarom? Omdat we beide beseften dat morgen alles anders zou zijn. We verlieten ons huis in de wetenschap dat we de volgende keer thuis zouden komen met 2 kinderen. Wisten wij veel wat ons die week verder te wachten stond…..

In de rit ernaar toe speelde Nick en Simon (jaja guilty pleasure) ook nog een liedje met daarin de tekst; morgen zal alles anders zijn. Nou hoe maf is dat dan?! We vonden dat allebei best wel lollig.

In het ziekenhuiskamertje vielen we als een blok in slaap.

En dan is het zover, we gaan beginnen!! Om 7 uur ging ze aan het CTG apparaat. Ik dacht hoppaaa, dat wordt voor 12 uur m’n kids in de armen! We hadden gelukkig allebei goed geslapen en waren dus vol energie voor deze dag. Na wat inwendig onderzoek en het prikken van de vliezen werd er gestart met weeënopwekkers. Ik was in de veronderstelling dat het allemaal snel zou gaan dan. Er kwamen namelijk vrij snel al behoorlijke contracties; en inderdaad de ontsluiting vorderde….langzaam maar hij vorderde. 

Op een gegeven ogenblik kreeg Kayleigh beenweeën. Ik had al wat research gedaan en wist dat dat hels moest zijn. En geloof me; ze liet weten dat het hels was. Ze had echt zoveel pijn en raakte zichzelf volledig kwijt. Ik dacht; ik moet haar rustig krijgen. Dus daar ging ik; alles komt goed, alles komt goed, zucht maar rustig weg *puf*puf*pufffffff* Ik had geen idee wat voor puf-methode ik moest uitkramen maar ik had volgens mij zoiets gezien op Youtube. Die mevrouw in dat filmpje deed dat met wat armgebaren. Die heb ik achterwege gelaten; omdat ik zag dat Kayleigh het ondanks mijn pogingen, niet ging trekken. Ze verloor de controle en raakte in paniek. Gelukkig werd er snel gekozen voor een ruggenprik. Hoewel het prikken een tijd duurde kwam er daarna weer rust over haar heen. En dat gaf mij ook rust. 

Het was ondertussen rond 15:00 uur, en langzaam vorderde de ontsluiting. Kayleigh was echter wel uitgeput door de beenweeën. Ze mocht niks eten, mocht het een keizersnede worden. Toch sloeg ze zich hier vrij aardig doorheen. Tot 19:00 uur…..we waren inmiddels 12 uur bezig. Eigenlijk wel raar dat ik ‘’we’’ zeg; Kayleigh doet het harde werk en ik zit er maar een beetje naast…. Maar goed, om 19:00 uur voelt de verloskundige nog naar de ontsluiting en concludeert dat de ontsluiting stagneert. Ook was op het CTG te zien dat Noud het allemaal echt niet gaaf meer vond daarbinnen. Toen vond ik het allemaal echt a-relaxed. De knoop werd doorgehakt; het werd een keizersnede. Ik dacht; oké top daar gaan we! Maar Kayleigh stortte mentaal volledig in. Dat was echt kut.

De keizersnede

Voor degene die het niet weten; ik werk in dit ziekenhuis, op de intensive care, maar van gynaecologische problematiek heb ik niet veel verstand. Wel kom ik geregeld op het OK complex en daar stond ik nu weer. Deze keer niet als verpleegkundige maar als papa-to-be. Dusja, ik mocht ook een mooi blauw pak aan. Ik kon kiezen uit XL of XXL, dus dat leverde een grappig beeld op.

Ondertussen was Kayleigh al op de operatiekamer toen ik erbij mocht. Daar lag ze dan; hopeloos omhoog starend naar het plafond. Een groot blauw doek scheidde haar hoofd van de rest van haar lichaam. Achter dat doek waren de gynaecoloog en de chirurg bezig onze kinderen ter wereld te laten komen.

Daar waren ze dan

Toen ging alles heel erg snel; baby 1 kwam ter wereld; Luuk! Hij werd gelijk vanuit de buik op de onderzoekstafel gelegd onder de warmte lamp. Helaas kon ik bij geen van beide de navelstrengen doorknippen. Dit vind ik nog steeds echt ontzettend klote. Maargoed, Luuk was ter wereld gekomen en Noud kwam ongeveer een minuut later. Noud had echter wat moeite met op gang komen en hij zag ook akelig bleek/grijzig. Het toeval wil dat ik ongeveer 3 weken ervoor de Pediatric Advanced Life Support training weer had gehad; ofwel kinderen en pasgeboren reanimatie. Ik wist dus dat wat hij deed niet persé heel ernstig was toen zijn ademhaling stokte…maar toch voelde ik me zo machteloos. Ik zat bij Kayleigh haar hoofdeinde om haar te ondersteunen terwijl ik onze zoons zag vechten in hun eerste levensminuten.

Kayleigh had geen idee wat er om haar heen gebeurde daar de operatie gepaard ging met veel bloedverlies. Uiteindelijk wist ze pas na een paar minuten dat we twee zoons gekregen hadden.

Oja, dan moesten er ook nog foto’s gemaakt worden. Dat was ik toch bijna vergeten. Ik was daar ook echt totaaaaal niet mee bezig. Een assistent zei het tegen mij en ik begon was foto’s te schieten van ik weet niet eens wat.

Afdeling Neonatologie

De jongens en ik werden begeleid naar de kinderafdeling. Ik nam afscheid van Kayleigh in de veronderstelling dat ik haar binnen een uurtje toch wel zou zien. Niets was minder waar; de operatie was nog niet afgelopen omdat ze lang bleef bloeden. Enfin, de jongens en ik waren op de afdeling Neonatologie aangekomen. En toen vroeg men mij; hoe gaan ze heten. Deze vraag had ik kunnen zien aankomen maar hij kwam toch vrij plotseling. Ik had een volledige black-out. Namen?! Uhhh Johan, Peter, Pietertje?? Oja! Luuk en Noud!!! Vrij snel was duidelijk dat er iets niet helemaal in orde was. Noud was echt heel bleek en Luuk was zo vurig rood als een tomaat. Het bloedprikken was vooral bij Luuk problematisch omdat hij heel dik stroperig bloed had. Kayleigh kwam eindelijk 2,5-3 uur na de operatie bij ons maar was geheel versuft door bloedverlies en pijnmedicatie.

Dan ben je papa en mama

Uiteindelijk komt het besef binnen. Wij zijn papa en mama. Het klinkt onwerkelijk, zelfs nu ik het opschrijf. Maar het maakt mij intens gelukkig. Maar voordat ik verder ga met sentimentele teksten vertel ik eerst nog wat over de periode na de bevalling. Want die was alles behalve zonder zorgen.

Zoals bij jullie misschien wel bekend is hadden Luuk en Noud niet geheel eerlijk de moederkoek en het bloed gedeeld. Luuk had teveel bloed en Noud te weinig. Hier kwam bij dat Luuk ook nog eens niet poepte. Hoeveel kracht hij ook zette; hij poepte niet. Gaandeweg de paar dagen die vorderde begon ik me meer en meer zorgen te maken over de kwakkelende toestand van Luuk. Hij dronk wel zijn flessen maar er kwam niets uit. Dit resulteerde op een gegeven moment dat alles er aan de bovenkant weer uitkwam inclusief darmsappen. Er werd uiteindelijk besloten Luuk over te plaatsen naar het VUmc in Amsterdam. Dit hield in dat wij gescheiden zouden worden. Kayleigh bleef bij Noud terwijl ik meeging naar Luuk. Het is onbeschrijfelijk wat dat met een jong gezin doet. Het was een periode waarin het woord ‘’zorgen’’ voorop stond. Niet alleen voor de jongens maar ook voor Kayleigh.

Zij knapte maar niet op, zij had namelijk last van een paralytische ileus. In gewoon ABN is dat een stilstaande darm. Haar buik werd onderhand weer net zo dik als toen de jongens er nog in zaten. Hier begon ik mij zorgen over te maken. Geregeld zie ik in mijn werk deze patiënten voorbij komen die soms half gestikt zijn in hun eigen braaksel doordat er geen goede passage is naar beneden. Ik zag het als mijn taak dat alles er aan gedaan werd Kayleigh haar darmen weer op gang te helpen. Hoewel ik wist dat voornamelijk gewoon tijd nodig heeft voor die darmen weer gingen werken stelde ik de chirurg voor om een maaghevel te plaatsen. Dit is een maagsonde, en verlicht de druk op de onderliggende darmen, maagsappen kunnen dan vrij aflopen. Dit is een heel vervelende procedure om in te brengen. Ik voelde me dan ook wel een eikel dat ik dat voorstelde voor mijn vrouw. Gelukkig voor haar zag de chirurg die noodzaak niet zo en kreeg zij geen maaghevel.

In het VUmc en het Ronald McDonald huis

Maargoed, Luuk en ik waren ondertussen aangekomen in het VUmc en hij werd daar geïnstalleerd. Ik kon gelukkig een slaapplek krijgen in het naastgelegen Ronald McDonald huis. Wat een prachtige instelling is dat. Het loopt bijna geheel op vrijwilligers die oprecht geïnteresseerd zijn in je verhaal. Ik vond het wel een grote tegenvaller was dat er geen hamburgers, milkshakes of frietjes werden geserveerd haha. Uiteindelijk was ik toch meer in het VUmc dan in het huis.

Ik zag hoe Luuk voor inwendige onderzoeken ging en per dag meerdere infusen kreeg omdat ze snel sneuvelde. Ik vond het moeilijk en hartverscheurend te zien hoe vaak hij geprikt moest worden, helaas ook niet altijd in 1x raak. Hij heeft momenten van intens verdriet en pijn gekend en dat vond ik zo nu en dan moeilijk om te zien. Troosten is ook maar beperkt mogelijk bij een baby in een couveuse. Gelukkig kwam er uit de onderzoeken geen ernstige afwijkingen of ziekte, en begon als een wonder Luuk zijn darmen langzamerhand te werken. Gelukkig was ook Kayleigh weer dermate opgeknapt, werkte ook haar darmen weer en was zij in staat om even naar Amsterdam te komen. Zij moest Luuk ook weer even zien. Dit was erg fijn. Na een week in het VUmc te hebben gelegen mocht Luuk weer naar Den Helder en waren we als gezin weer herenigd.

Bijna thuis

Na onze hereniging moesten we nog een paar dagen blijven slapen in het ziekenhuis. In die periode werden wij klaargestoomd op het toekomstige leven thuis. We begonnen een bepaalde structuur op te bouwen wat betreft het geven van de fles, slapen, verschonen en dergelijke. Na een paar dagen hadden we het echter allebei wel gehad. Het was per slot een bedompt kamertje met weinig ventilatie. Het slapen ging erg matig en we voelden onszelf steeds ellendiger worden. We wilden gewoon naar huis! Na lang wikken en wegen, konden we eindelijk naar huis.

Heerlijk! Ik was zo blij dat we met zijn vieren in de auto op weg naar huis waren. Een compleet gezin, ogenschijnlijk gezond, op weg naar ons thuis. Het huis van ONS gezin!

Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen.

Groetjes Simon