Papa Simon vertelt – Mijn ervaring tijdens onze tweelingzwangerschap

Welkom bij Papa Simon vertelt. In deze rubriek zal Simon zijn ervaringen als tweelingvader met jullie delen.
Elke twee weken zal hij een nieuwe blog plaatsen om jullie bij te praten.
Deze week vertelt hij jullie over hoe hij de tweelingzwangerschap heeft ervaren.

Hallo daar! Ik ben Simon, 28 jaar, gelukkig met Kayleigh en trotse vader van onze tweeling Luuk en Noud. Elke twee weken zal er een blog online komen over hoe ik het vaderschap van een tweeling ervaar en wat daarbij komt kijken.

Vandaag zal ik jullie vertellen over mijn ervaringen tijdens de zwangerschap.

Het begin van alles

 Maar goed, laat ik beginnen bij het begin. Want ja iets minder dan een jaar geleden bespraken we, op zo’n zelfde zonnige dag als vandaag, dat we voor kinderen wilden gaan. Een stap waar wij niet lichtvoetig over gedacht hebben. Tot voor kort hadden we alleen de zorgen om onszelf en onze 2 katten, op zich vrij overzichtelijk. We beseften ons dat met dit besluit er veel kon veranderen in ons leven. Ik zeg ‘kon’ omdat zwanger willen worden en zwanger zijn niet zo vanzelfsprekend is. Echter tegen onze verwachting in was het in korte tijd ‘’voor elkaar’’. Het moment dat Kayleigh mij opbelde om te melden dat ze zwanger was vergeet ik nooit; in de auto op weg naar het werk. Vol ongeloof vroeg ik of ze niet een ovulatiemeter had gepakt. Op mijn werk kon ik mij die dag maar moeilijk concentreren.

Van Clearblue tot echo

Dan komt het lange wachten. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent tot de eerste echo. Dat waren ongeveer 3 weken maar het voelde als 3 maanden. Het wachten werd beloond want bij de verloskundige praktijk werden wij welkom geheten en zagen we op de echo een hartje kloppen. Dat was natuurlijk helemaal fantastisch. De verloskundige meldde kalmpjes dat ze nog wat zag maar dat, dat vermoedelijk een bloedvat was of nog een kloppend hartje. Na een nadere inspectie zag ze dus toch een tweede hartje kloppen. Op dat moment keken Kayleigh en ik elkaar aan en wisten we even niet wat we moesten zeggen. De uren daarna waren ook zo surrealistisch. Het ene moment ben je helemaal in de heppie de peppie stemming want er klopt een hartje maar dan kom je erachter dat we zwanger zijn van een tweeling!! Begrijp me niet verkeerd; we waren uiteraard super gelukkig, maar dit was iets waar je alleen maar grapjes over maakt. Het bericht moest even landen. Nadat we het die dag aan onze ouders hadden verteld oversteeg de blijdschap onze zorgen.

De zorgen

Oké we waren zwanger van een tweeling, maar de eerste echo liet zien dat het mogelijk om een mono-mono tweeling zou gaan; dat wil zeggen eeneiige en met zijn tweeën in één zak. Dat is een zwangerschap met nog meer risico. De gynaecoloog stelde ons een aantal dagen later gerust en meldde dat het wel om een eeneiige tweeling zwangerschap ging maar dat er wel een tussenschot tussen beide zat.

De zwangerschap

Kort samengevat; ook ik ben blij dat het erop zit. De tekenen van een zwangerschap waren bij Kayleigh al vrij snel te zien. Dit had ook zo zijn consequenties voor haar gestel. Zo had zij ontzettend veel last van maagzuur; kortom de Rennies waren niet aan te slepen. Elke nacht maakte ik wel een kopje warme chocolademelk voor haar, want dat hielp tegen het maagzuur. In het begin spuugde ze ook veel, gelukkig hield ze zelf haar haar naar achteren haha.

Niet alleen lichamelijke klachten maar ook het uiterlijk veranderde. Haar buikje werd langzaam aan een buik, en ik moet zeggen dat was echt prachtig.  Iets wat ook groeide en ook prachtig was waren haar borsten. Tja sorry ik blijf toch een man 🙂 maar aankomen mocht ik er voorlopig niet want ze waren erg gevoelig.

Niet getreurd want mijn lieve vrouw was bezig om ons gezin compleet te maken met onze twee mannetjes. Feitelijk zat mijn fysieke taak er een paar maanden daarvoor al op; ik had mijn werk gedaan. Nu kwam alles op haar neer. Men zegt dat je als man een speciale taak heb om de vrouw mentaal te ondersteunen. Eigenlijk was dat niet nodig bij Kayleigh; ze bleef gewoon haarzelf. Huilbuien? geen één, driftbuien? ook niet. Wel was ze wat vergeetachtig, maar ook dat is allemaal goed gekomen.

Zwangerschap, een proces

Vol bewondering heb ik gekeken naar de lichamelijke verandering van Kayleigh, iets wat ik hierboven ook al heb beschreven. Naast de kwaaltjes waren er ook serieuzere problemen; zo had ze al vrij snel last van harde buiken. Het is moeilijk te bepalen; wat is nu normaal? Ook heb ik geregeld geprobeerd met mijn stethoscoop te luisteren naar de kids; maar helaas op één keer na heb ik hun hartjes niet gehoord. Voor mij was het voelen van de kinderen iets wat ik in week 24  voor het eerst echt deed.  Daarvoor was het allemaal een beetje vaag en dat maakte me soms wat onzeker. Geregeld zijn we dan ook even het in ziekenhuis geweest om te checken of alles nog in orde was. Elke controle en echo vond ik dan ook wel weer spannend. Gelijk kijkend naar hartjes die kloppen. Zo bijzonder ook om die fysieke groei te zien.

Genieten

Het woord genieten is iets wat we gaandeweg de maanden zeker hebben gedaan. Zo zijn we vrij vroeg in de zwangerschap nog lekker een kleine week naar Gdansk, Polen geweest. Dit was zeer romantisch en ondanks de koud tot -5, liepen we gerust nog hele stukken. We hebben het daar heerlijk gehad en gelukkig kwamen we daar ook echt even helemaal tot rust. Daar hebben we ook veel gepraat over alles wat ons te wachten stond. In de wetenschap dat het met de kinderen minder makkelijk zal gaan; zijn we gedurende de zwangerschap ook vaak uit eten gegaan. Niet omdat het moest, maar omdat het kon. Zo hebben we samen echt genoten van alles in die periode.

De laatste loodjes

Die wegen het zwaarst. Zeker voor Kayleigh; ze kon nu echt veel minder. Haar actieradius was erg beperkt en daar werd ze zo nu en dan ook zat van. Ik vond het ook jammer want zoveel ondernemen konden we niet meer. Zeker in de laatste periode hebben we vaak het ziekenhuis bezocht voor wat vage klachten en onderbuik gevoelens. Toen er ook een opname kwam waarin zij weeënremmers kreeg en de baarmoedermond verder geslonken was werd het toch wel erg spannend. Alles kwam dichterbij en hoewel dus spannend, keek ik er ook wel heel erg naar uit. Je leeft er toch naar toe al die maanden. Gelukkig werd ons geduld snel beloond.

Tot zover mijn gevoel ten aanzien van de zwangerschap.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen!

Groetjes Simon