Papa Simon vertelt – Het ouderschap

Welkom bij Papa Simon vertelt. In deze rubriek zal Simon zijn ervaringen als tweelingvader met jullie delen. Elke maand zal hij een nieuwe blog plaatsen om jullie bij te praten. Het is alweer een tijdje geleden dat Simon een blog heeft geplaatst maar hij is weer helemaal terug. Benieuwd naar zijn vorige? Lees hier.
Deze keer vertelt hij jullie over hoe hij het ouderschap ervaart. Lees je mee?

We zijn alweer bijna negen maanden op weg met deze twee Duracell batterijtjes. Ja, zo noem ik ze maar want af en toe lijkt er geen rem op te zitten. De afgelopen twee weken hebben ze zich in rap tempo ontwikkeld; Luuk was al door de kamer aan het gaan, maar ook Noud vliegt nu van de ene kant van de kamer naar de andere kant op z’n knietjes. Je merkt dat ze dat zo ontzettend leuk vinden. Het is net alsof ze voor die tijd simpelweg belemmerd werden door hun eigen onvermogen om zich voort te bewegen. Nieuwste ontwikkeling is het bijna zelfstandig staan met houvast van bijvoorbeeld de spijlen van het bed/box.

Vaderschap

Wat betreft het vaderschap; dat wordt er eigenlijk alleen maar leuker op vind ik. Nu er steeds meer interactie plaatsvindt tussen hen en tussen ons als ouders zie ik dat de verantwoordelijkheid steeds meer toeneemt. Er is namelijk al sprake van kopieergedrag; als ik een kastje open, dan opent Luuk het andere kastje. Tegelijkertijd probeert Noud dan de grote Yuka plant in de kamer om te trekken. In feite ben je continue bezig om ze te behoeden voor pijnlijke ongelukjes, maar ze ook wijs te maken wat wel en niet mag. Sommige zeggen van; ‘’joh laat maar gewoon gebeuren, dan doen ze het de volgende keer niet meer’’.  Daar ben ik het maar gedeeltelijk mee eens. De uitspraak; ‘’een ezel stoot zich niet 2 keer aan dezelfde steen’’ gaat nog niet op voor deze heren. Ze blijven bepaalde capriolen doen, met altijd pijnlijke gevolgen… 

Blij met deze fase

De afgelopen paar maanden waren echt heel leuk; hun ontwikkeling ging razendsnel en ze zijn minder afhankelijk van je. Vooral dat laatste is natuurlijk fijn. Ik heb me laten vertellen dat meer vaders dat hebben; de eerste paar maanden, daar had ik niet veel mee. Tuurlijk hield ik van ze; maar ze waren zo afhankelijk, zat niet veel interactie in en het was vooral zorgen. Iets wat er natuurlijk gewoon bij hoorde, maar des te meer ben ik blij met de fase waarin we nu zitten en die nog komen gaat.

Kleine strubbelingen

Wel moet ik toegeven dat ze af en toe het bloed onder m’n nagels kunnen halen; zo eten ze de afgelopen periode niet zo heel denderend. Ze krijgen hun ochtendfles, en een paar uur later hun fruithapje. Halverwege dat verse fruithapje gooien ze zo nu en dan de handdoek in de ring. Hetzelfde geldt ook voor het avondeten. Ondanks dat ze gewoon goed groeien vind ik dat toch vervelend. Zeker op de momenten dat ze wat verkouden zijn. We hebben ons voorgenomen er geen strijd van te maken, het mindere eten proberen we dan weer te compenseren met wat extra melk.  Soms biedt het aanzetten van de TV nog uitkomst, dan eten ze wel, maar ook dat heeft beslist niet onze voorkeur.

Dat zijn dus een beetje de dagelijkse strubbelingen hier in huize Haster.

In slaap komen

Sinds een tijdje alweer staat hun bedje en de box op de laagste stand. Dat is natuurlijk heel veilig en leuk voor ze, maar het heeft ook nadelen. ’s Avonds of ’s middags als ze slapen wil er nog wel eens eentje wakker worden, dan is het geen probleem. Maar als ze allebei wakker worden dan is het een behoorlijke uitdaging om ze weer in slaap te krijgen. Toen de bedjes nog in de hoogste stand stond, kon je ze allebei tegelijkertijd over hun ruggetje kroelen. Daar vielen ze dan van in slaap. Nu is dat dus niet meer mogelijk. Maar goed, ook dat komt allemaal wel goed uiteindelijk, maar het kost soms wel veel energie.

Kortom hier gaat het dus prima! Ik zal snel weer een ‘Papa Simon vertelt’ schrijven. Vragen? Stel ze!

Groetjes Simon