Papa simon vertelt – De start van ons gezinsleven

Welkom bij Papa Simon vertelt. In deze rubriek zal Simon zijn ervaringen als tweelingvader met jullie delen.
Elke maand zal hij een nieuwe blog plaatsen om jullie bij te praten. In zijn vorige blog heeft hij jullie vertelt wat hij vond van de bevalling en de tijd daarna. (lees hier)
Deze week vertelt hij jullie over hoe hij het gezinsleven tot nu toe ervaart.

Ik eindigde mijn vorige blog bij het moment dat wij naar huis gingen als gezin. Eindelijk ontslag uit het ziekenhuis. Op naar ons nieuwe leven, het gezinsleven. Een leven waarin de prioriteiten heel anders gerangschikt zijn dan een jaar daarvoor. Prio 1 zijn de kinderen, prio 324.864 zijn wij. Althans gevoelsmatig. In deze blog vertel ik jullie over de eerste anderhalve maand.

Het gezinsleven begint

Door het gedoe in het ziekenhuis hadden wij nog welgeteld zes uur kraamzorg. Onze zeer aardige kraamverzorgster Laura van Kraamzus bleek een zeer (!) enthousiaste en deskundige vakvrouw. In die zes uur werden wij handig gemaakt in het prepareren van de bedjes, het opmaken van de wagen, het badderen, het maken van de fles etc. etc.  Ik geef eerlijk toe, ik had daar nog niet echt bij stil gestaan, ik dacht dat komt wel. Maar dat zijn allemaal nog best wel belangrijke zaken waar ik nog he-le-maal geen weet van had.

Handig worden

Waar ik snel achter kwam was dat een baby in ieder geval niet van porselein is. Ze zijn flexibel! Dat is handig joh, want hoewel rompers wel rekbaar zijn, zijn de armpjes van de jongens toch nog vrij onhandig om door zo’n veel te krap mouwtje te krijgen. Overigens vind ik dat de uitvinder van de overslagromper een nobel prijs verdient. Echt super handig. Je klapt hem open, baby erin en knopen maar! Super! Het bleek dat ik gewoon nog handig moest worden met de gewone rompers. Het probleem waar ik dan tegen aan liep waren die drukkertjes aan de onderkant. Af en toe als ik dan die rompers over hun hoofd deed, ging er zo’n drukkertje langs. Resultaat; rode streep over hun hoofd en huilen. Maar goed dat zeg ik; ik moest er gewoon handig in worden. 

Poep

Eenmaal thuis gekomen was Luuk nog niet helemaal een denderende poeper. Als hij poepte dan kostte hem dat veel kracht om keiharde rotsblokken uit te poepen. Dit kostte hem veel energie en zorgde ook voor pijn en ongemak. Een fijne tip die ik kreeg was de thermometer. Nu zal je denken; een thermometer is toch bedoeld om de temperatuur te meten? Ja dat klopt, maar het kan ook een handige stimulans zijn om te poepen. Op die wijze werd Luuk soms letterlijk en figuurlijk ontlast. Toch kon dat natuurlijk niet aanblijven, dus werd er op een bepaald moment gestart met Lactulose drank. Dit om de ontlasting wat soepeler te maken. Het had effect. 

Het zit overal

Als verpleegkundige draai ik mijn hand natuurlijk niet om voor wat lichaamssappen, urine en ontlasting. Dus plichtsgetrouw verschoon ik de jongens dag in dag uit. Toch zijn er een aantal dingen die mij blijven verbazen. Zo kunnen beide jongens echt ontzettend hoog plassen. Ze weten het namelijk vaak te presteren om te gaan plassen als de luier nét onder hun billen vandaan wordt gehaald. Dat zijzelf dan onder zitten maakt hen niet uit. Ze vergeten alleen dat ze ook hun vader, of moeder, meenemen in het waterspektakel. Luuk was onderhand gewend om veel kracht te zetten bij het poepen. Dus toen zijn ontlasting soepeler werd wist hij het wel eens te presteren om zijn ontlasting te lanceren naar de andere kant van de commode. Op zo’n moment dacht en zei ik wel eens;’’ waarom?!’’ ‘’Moet dat nou zo?’’ ‘’Kijk nou eens wat voor bende je ervan maakt?’’ Zij keken mij dan vaak stoïcijns aan. En als je dan weer naar hun vertederende koppies kijkt dan vergeef je het ze gelijk. 

Slapen

Genoeg over de luieravonturen, want er moet natuurlijk ook nog geslapen worden. We hadden het sublieme idee om de kinderen bij ons op de kamer te laten slapen. Derhalve huurde wij een tweelingwieg van een bedrijf dat dus gespecialiseerd is in, jawel tweelingwiegen! Super handig zou je zeggen, maar dat viel toch wat tegen. We hebben het 2,5^e week geprobeerd om de jongens daarin te laten slapen, maar het werd geen succes. Het leek wel alsof ze teveel door hadden dat wij in de buurt waren. Maakte wij dan veel lawaai? Nee, in hun eigen kamertje slapen wilde ze ook nog niet, althans ze sliepen niet en huilde veel. De enige oplossing leek het slapen bij ons in bed. Daarmee bedoel ik dat de jongens echt op ons sliepen. Wij lagen op ons rug en de jongens lagen op ons borst/buik. Dat werkte zo goed dat we het wekenlang hebben vol gehouden. We startte de nacht altijd wel in hun eigen bedje, maar al snel kwamen ze bij ons. Resultaat hiervan was; zij sliepen én wij sliepen. Tuurlijk was niet elke dag hemels. Er zijn ook nachten voorbij gegaan dat niets leek te werken. Op een moment van totale frustratie vroeg ik vriendelijk aan Luuk of hij zijn mond niet eens kon houden. Hij antwoordde met nog harder huilen.  Gelukkig werden de jongens in deze fase nog niet wakker van elkaar. De nachten zien er nu heel anders uit, maar daarover in de volgende blog.

Het trotse papa gevoel

Het papa gevoel begon bij mij echt te borrelen toen iedereen weg was. Kortom; geen ziekenhuispersoneel, geen kraamhulp…alleen wij met zijn vieren. Het gevoel van onvoorwaardelijk liefde maar ook het verantwoordelijkheidsgevoel maakte dat ik dacht; dit moet het papa gevoel zijn. Zeker in het begin, als mensen onze jongens zagen, zei ik vaak heel trots; ja en ik ben de papa! Echt een top gevoel. Toch voelde ik mij soms ook machteloos. De jongens huilde zeker in het begin erg veel, vooral Luuk. Je werkt een lijstje af; honger, pijn, boertje etc. Maar als niks helpt, en je zoon huilt dan weet je het gewoon niet meer. Uiteindelijk help je elkaar om positief te blijven. Vooral Kayleigh wist beter de rust te bewaren dan ik. Je vormt nu eens temeer een team. 

Trots is ook een gevoel waar ik aan denk nu ik vader ben. Als ik achter de kinderwagen loop dan voel ik mij trots. Trots op mijn mannen, op mijn vrouw, mijn hele gezin. Trots op het feit dat we het goed hebben. Trots op het geluk dat wij mogen ervaren. Gewoon trots. Dat gevoel hoop ik lang te mogen ervaren, want het is een heerlijk gevoel.

Tot de volgende blog!

Groetjes, Simon