Persoonlijk: Wanneer je niet meer kunt genieten van alles

Elke keer als ik dacht ja ik ga weer schrijven, en dit ook kenbaar maakte aan jullie zei een stemmetje in mijn hoofd ‘nee eigenlijk heb je dat niet’. Eigenlijk was ik namelijk diep van binnen kapot van vermoeidheid, zo moe dat genieten van alle dingen heel moeilijk was. Vandaag wil ik een klein stukje delen hiervan, want dit is tenslotte ook hoe het leven kan zijn, want het is niet altijd perfect.

Wanneer dingen achteraf meer impact op je hebben dat je dacht, of nou ja ik wist het eigenlijk wel maar doordat ik maar door ging kwam de klap maar niet. Tot de kerstvakantie van 2019. Ik had vakantie van het werk en alle kerst drukte stond voor de deur. Waar ik normaal heel veel zin in had in kerst, had ik er nu eigenlijk helemaal geen zin in. 

Mijzelf voorbij gelopen

Alle gebeurtenissen van de afgelopen paar jaar eisten zijn tol. De zwangerschap van de jongens met alle opnames, kwaaltjes en uiteindelijk de heftige kraamtijd tot aan de ziekte van mijn oma en uiteindelijk het overlijden. Het was gewoon echt teveel. Nu ben ik geen zeur en ging ik maar door, steeds als iemand vroeg hoe het ging zei ik dat het goed ging. Als iemand vroeg of ik alles al had verwerkt van de bevalling zei ik jasoor het gaat prima. Maar eigenlijk ging het niet prima, mijn hoofd draaien overuren en echt gezelliger werd ik er niet van. Ik beschermde de jongens als een leeuwin, bijna niemand kon eigenlijk iets goeds doen voor ze. Ja zelfs Simon kreeg het als vader zo nu en dan te horen. Als iemand aanbood om op de jongens te passen zodat ik wat voor mijzelf kon doen zei dat stemmetje in mijn hoofd ‘nee’. Het antwoord waarom ik dat dacht, ik heb het nog niet echt maar ben er naar opzoek.

Doordat ik maar doorging en sommigen dingen deed terwijl ik er eigenlijk helemaal geen zin in had maar omdat mensen het van mij, voor mijn gevoel, verwachten deed ik het. Ik wilde niet falen, niet als moeder, vrouw, dochter, vriendin of collega. Met de conclusie dat ik mijzelf voorbij ben gelopen. Mijn lichaam maakte mij, door twee weken ziek te zijn, duidelijk dat het genoeg was geweest. 

Geef het tijd

Nadat ik het eindelijk aan mijzelf, Simon en mijn ouders had toegegeven dat ik op was, en niet meer kon moest er wat veranderen. Ik had met mijzelf afgesproken dat ik het een maand de tijd zou geven. We zouden huishoudelijke hulp regelen zodat ik het rustiger kreeg. Ik moest meer tijd voor mijzelf nemen en als ik wilde rusten als Simon thuis was ging ik rusten. Door deze dingen toe te passen dacht ik dat ik er wel ging komen maar helaas. Na een maand ging het nog niet beter en was er nog steeds heel veel drukte in mijn hoofd.

Hulp zoeken

Na lang twijfelen heb ik toch maar de huisarts gebeld, want zo kon het niet langer. Ik wil(de) weer gaan genieten en de vrolijke Kayleigh zijn die ik oorspronkelijk ben. Die niet twijfelt en gewoon der ding doet. Na het gesprek bij de huisarts ben ik doorgestuurd naar de praktijkondersteuner GGZ waar het er eigenlijk op neer kwam dat ik tegen een burn-out/overspannen aan zit. Ik ga nu hulp krijgen bij het verwerken en het begrijpen van mijn gedachtes, helaas door de corona crisis is dit uitgesteld. Maar het begin is er, de weg is weer ingezet dat ik weer ga genieten en doen waar ik blij van word en niet waar andere alleen maar blij van worden. Het zal heftig zijn maar het is voor een goed doel. 

De corona crisis

Het klinkt gek, maar deze corona crisis heeft voor mij ook wel weer iets positiefs. Ik ben gedwongen thuis en dat betekent dat ik de rust heb/krijg die goed voor mij is. Ik kan mijzelf minder snel voorbij lopen door het thuis zijn en ik heb de tijd om na te denken. Na te denken over hoe belangrijk sommigen dingen eigenlijk zijn en of ik er wel gelukkig van word. Dit werkt positief want ook al is de therapie uitgesteld ook dit helpt bij het herstel. Gedwongen een stap terug doen en terug naar de basis. 

Het woord is eruit

Eindelijk is het woord eruit, in mijn hoofd had ik dit artikel namelijk al 1000x geschreven maar iets hield mij tegen. Nu ik iets meer rust in mijn hoofd heb is het mij gelukt. Ik wilde dit graag delen omdat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Het leven is namelijk ook focking zwaar. Deze maatschappij verwacht namelijk veel van ons en soms word je teruggefloten door je hoofd en lichaam. Dat is bij mij gebeurd en stiekem is het goed. Terug naar de kern waar geniet ik nu echt van, want als ik niet meer 100% van mijn gezin kan genieten gaat het niet goed.

Dit zie ik als een nieuwe start, een nieuwe start van mij, mijn blog en mijn positieve mind!

Liefs Kayleigh