Dag 2018, het meest heftigste, emotioneelste maar ook mooiste jaar ooit!

2018 het jaar waar alle emoties zijn gepasseerd, waarin we veel hebben gelachen maar ook onwijs veel hebben gehuild. Het jaar waarin we man en vrouw zijn geworden, een gezin van vier zijn geworden maar ook waarin ik één van de meest dierbare personen ben verloren.  In deze blog neem ik jullie mee in hoe ik het jaar 2018 heb beleefd.

Man en vrouw

We wisten dat we in 2018 geregistreerd partnerschap gingen doen en op 2 mei was dé dag. Wij gingen ja tegen elkaar zeggen. We hechten er op dat moment niet veel waarde aan. Achteraf gezien ben ik er zo blij mee, we zijn een echt gezin, we hebben echt voor elkaar gekozen en het belangrijkste al onze dierbaren waren erbij.  

Een gezin van vier

1 januari 2018, het nieuwe jaar ging ik zwanger in. Ik was 3,5 maand zwanger en we stikte nog van de onzekerheid, leefde van echo naar echo in de hoop dat alles goed zou blijven gaan. We hebben de hele zwangerschap beleefd met het gevoel van elke week dat ze bij mij zaten was er één, dat we ongerust waren was niet onterecht met al die ziekenhuisopnames met weeënremmers en al. Wat zijn we trots dat de jongens het vol hebben gehouden tot 36+3. 

22 mei 2018 is de mooiste dag van het jaar, helaas ook de dag dat we de grootste schrik kregen omdat de jongens TAPS bleken te hebben.  Van de gedachten; we krijgen twee gezonde kindjes was weinig meer over voor ons gevoel. Twee mannetjes met gelijk dubbele zorgen. Ik die nog niet oké was en echt moet herstellen maar na een kleine week alweer in het VUmc liep. Wat heb ik een respect voor Simon gehad deze tijd die voor drie personen zorgen had en ook nog zijn eigen emoties had. De kraamperiode (1^e2 weken) was echt een rollercoaster en denken we met verschillende gevoelens aan terug. We zijn trots dat de jongens het evengoed hebben gedaan maar alle onzekerheid die er bij kwam kijken met Noud in Den Helder en Luuk in Amsterdam was heftig. 

Nu bijna 7,5 maand later overheerst het geluk en bovenal een TROTS en verliefd gevoel. Wat doen onze jongens het goed. Ze worden steeds relaxter, eten als bootwerkers, ontwikkelen zich in een razend tempo en gelukkig slapen ze tegenwoordig niet alleen ’s nachts maar ook overdag. Elke dag zeggen we tegen elkaar hoe gezegend we zijn met twee prachtige mannen en dat we trots zijn op hoe het doen met elkaar.

Het verlies van mijn oma

Dat 2018 heftig zou worden wat betreft mijn oma wisten we, zij lag tijdens de jaarwisseling nog in het ziekenhuis met Acute Leukemie. We wisten dat 2018 iets moois zou brengen (de jongens) maar hoe het met mijn oma zou gaan wisten we niet. Helaas heeft zij ondanks alle behandelingen die er waren tegen deze rot ziekte het niet gered. Het waren 10 intense maanden die we met elkaar hebben beleefd, ik ben dankbaar dat zij de jongens toch nog 4 maanden heeft mogen meemaken en dat zij mijn getuigen is geweest dit betekend heel veel voor mij, dit neemt niemand ons meer af. Soms voelt het verlies nog steeds niet helemaal als werkelijkheid maar helaas is deze toch werkelijkheid toch echt kneiterhard!  Wat wordt mijn lieve oma nog elke dag gemist en dit zal ook niet veranderen.

Emoties

Jullie begrijpen wel met al deze gebeurtenissen dat alle emoties wel gepasseerd zijn, zoveel emoties in één jaar heb ik nog nooit meegemaakt. Blijdschap, verdriet, boosheid noem het maar op. Ik heb me nog nooit zo’n emotioneel wrak gevoelt op sommige momenten. 
Door al deze gebeurtenissen ben ik veranderd en dat merk ik, maar hierover meer in een aparte blog.

Dag 2018!

Er zijn natuurlijk nog genoeg andere dingen gebeurt, zo heb ik een nieuwe baan en zijn er mooie vriendschappen ontstaan waar ik dankbaar voor ben. Bovenstaande dingen zijn die dingen die het jaar hebben gevormd en die ook mij meer hebben gevormd.
Ik ben het jaar 2018 dankbaar maar het blijft een jaar met een zwart randje.

Dag 2018, ik zal je nooit vergeten!

Welkom 2019

Beste 2019, wil je alsjeblieft een beetje rustig zijn en ons wat ellende besparen? Wij en vooral ik ben hier wel aan toe. Vanaf 2014 is er eigenlijk nog geen rustig jaar geweest. Graag zou ik een jaar hebben waarin we kunnen genieten als gezin en de rust terugkeert zodat we allemaal wat relaxter kunnen zijn. 2019 is het jaar waarin onze jongens alweer één jaar worden en wij dus alweer één jaar als ouders en getrouwd stel door het leven gaan. Ik hoop dat wij zo nu en dan ook weer even als Simon en Kayleigh wat leuks kunnen doen. Want ja alles veranderd wel in je relatie en hier moet je een weg in vinden met elkaar. 

Qua blog wil ik er weer meer tijd aan besteden maar dit kan alleen als ik zelf rustig ben. Ik heb genoeg plannen en hoop dit ook tot uitvoer te brengen. Jullie zullen het gaan zien!

Voor iedereen een fijne jaarwisseling en ik hoop dat 2019 jullie allemaal wat moois zal brengen!
Hopelijk tot volgend jaar!

Liefs, Kayleigh