Het eerste halfjaar als papa en mama is alweer om

Zes maanden, zes maanden zijn wij nu papa en mama van onze twee wondertjes. Ik kan jullie vertellen dat dit de heftigste zes maanden ooit waren. Emoties van heel blij tot aan heel verdrietig. Maar het gevoel van trots overheerst. Trots op hoe de jongens het doen en hoe wij het doen. Ik vind dat je dat best wel eens mag uitspreken als ouders zijnde, dat je trots bent op hoe je het doet.

Rollercoaster

22 mei 2018 begon onze rollercoaster niet wetende dat wij nog twee weken in het ziekenhuis zouden verblijven. Benieuwd naar het verhaal lees het hier (klik hier voor rollercoaster deel 1), (klik hier voor rollercoaster deel 2). Nadat wij thuis kwamen begon het echte leven, we moesten het echt zelf doen en wat vonden we dat fijn.  Nu zes maanden later kunnen we zeggen dat het maanden waren met heel veel geluk maar toch ook wel met frustratie. Frustratie omdat we af en toe niet wisten wat we moesten doen. Door deze frustraties begonnen we ook meer te kibbelen op elkaar, de vermoeidheid kwam daar ook bij om de hoek kijken.

Trots

We kunnen trots op elkaar zijn, we doen het toch als gezin. Twee jonge ouders die nog nooit kinderen hebben opgevoed zijn op de goede weg. We zijn echt een gezin, een gezin dat compleet aanvoelt. We komen er samen uit, dit doen we door veel te praten maar ook uit te spreken naar elkaar wanneer het even tijd is om ’s avonds samen lekker een filmpje te kijken i.p.v. op de Ipad of computer bezig te zijn. Daarnaast is de tijd samen met de jongens ook belangrijk, leuke dingen doen als gezin zoals zwemmen, naar het bos en naar de diertjes kijken maar vooral thuis spelen op het grote speelkleed.

Hoe gaat het nu met beide jongens

Luuk en Noud hadden beiden wat opstart problemen door de gevolgen van TAPS. Ben je benieuwd wat TAPS is? Ik schreef er een blog over (klik hier). We kunnen zeggen dat op het lage ijzergehalte van Noud na het heel goed met ze gaat. Ze kunnen zichzelf de fles geven inmiddels, wat is dat heerlijk zeg, ze zijn gek op vast voedsel. Ze lijken wel nooit genoeg te hebben. Sinds deze week zijn we begonnen met brood en het is op voordat we er erg in hebben. Zo veranderen beide jongens van kleine hulp behoevende baby’s naar grote baby’s met een eigen wil. Wat is het heerlijk om als gezin te kunnen eten, de jongens in de kinderstoelen aan tafel met hun eigen bakje eten. 

Beide jongens hebben een sterk karakter, er wordt wel eens gevraagd of ze allebei een ander karakter hebben. Ja natuurlijk hebben ze allebei een eigen karakter alleen verschilt het wel eens per dag of ze op elkaar lijken.  Inmiddels tijgeren de jongens heerlijk achteruit door de kamer en ontdekken ze op deze manier allemaal nieuwe plekjes en spullen. Noudt vindt papier erg leuk, wil je iets verscheurd hebben, dan ben je bij Noud aan het goede adres.

Zoals jullie lezen gaat het eigenlijk heel goed met ons. Natuurlijk zijn we af en toe ook echt moe. Van hele periodes goed doorslapen zitten we nu weer in de periode van toch nog een keer wakker worden ’s nachts. Maar ach het is een fase, ze zullen ongetwijfeld iets nieuws aan het ontwikkelen zijn.

Liefs, Kayleigh