Onze rollercoaster deel 1 – mijn bevalling

Na twee weken blog stilte is hier een nieuwe blog. Vanaf nu zal de blog dan ook verder gaan over het moederschap van een tweeling en wat daarbij komt kijken. Hopelijk blijf je ons volgen! 

Vandaag deel 1 van onze rollercoaster – Mijn bevalling

Onze rollercoaster

 De afgelopen twee weken waren een heftige rollercoaster voor ons. Misschien als jullie mij volgen op sociale media heb je er een klein stukje van meegekregen. Ik zal jullie in twee delen meenemen in een voor ons heftige periode waarin genieten soms echt moeilijk was.

Mijn bevallingsverhaal

Op vrijdag 18 mei kregen wij tijdens onze laatste echo te horen dat ze mij op 22 mei gingen inleiden. De gynaecoloog dacht dat het met alleen vliezen breken wel ging lukken. Wat waren wij blij en opgelucht dat we een datum hadden want ik had het echt wel gehad met mijn buik en alle ongemakken die daarbij hoorden. Op zondag 19 mei (1^epinksterdag) moesten wij nog voor een CTG en een inwendige onderzoek om te kijken hoever ik eventueel al was. Tijdens het toucheren kwamen ze erachter dat ik al 2 á 3 cm ontsluiting had. Yes dacht ik, die heb ik maar mooi meegepikt zo. Vol goede moed naar huis om ons de volgende avond weer te melden. Omdat ik positief had getest op de streptokokken moest ik voor de bevalling aan de antibiotica. Om het helemaal zijn werk te laten doen moesten er sowieso twee zakjes via het infuus in.

22 mei 2018 dé dag van mijn inleiding

Om 07:00 werden wij opgehaald om naar de verloskamers te gaan, hier werd ik aan de CTG gelegd en werd er gelijk gestart met de antibiotica. Om 07:45 kwam de verloskundige om mijn vliezen te breken, wat bleek baby één lag nog niet volledig naar beneden en zij vond het dan ook lastig om ze te breken. De gynaecoloog moest er bij komen om ze te breken. Ik kan jullie vertellen dit ging niet heel zacht zinnig. Gelukkig kon hij mijn vliezen breken en zo waren we begonnen.

Eerst dacht ik nog dit ga ik wel trekken zonder pijnstilling. Mijn ontsluiting vorderde zoals het hoorde. Er werd besloten om het infuus op te hogen en mijn weeën sterker te laten worden. Op de CTG konden ze de weeën niet helemaal goed monitoren. Toen mijn infuus op 3.5 werd gezet begon de hel voor mij. Ik kwam in een storm van beenweeën terecht. Wat had ik een pijn, het voelde alsof ik totaal verkrampte benen had en echt niet meer kon bewegen. Mijn benen moesten opgetild worden als ik mij wilde verplaatsen. Ik besloot in overleg met de verloskundige voor een ruggenprik te gaan, het was tenslotte pas 13:00 en was pas op de helft van mijn ontsluiting. De ruggenprik laten zetten vond ik erg pittig want zie maar eens ontspannen te blijven zitten als je zo’n pijn hebt. Wat was het een verlichting zeg dat de ruggenprik gezet was, ik kon de rest van de uren zo wel door en wat was het fijn dat ik mijn benen lichtjes kon bewegen.

De rest van de middag vorderde het gestaag en mochten we niet klagen. De verloskundige vertelde dat ik zo rond 7 uur zoals het er naar uit zag wel volledige ontsluiting zou hebben, en dat voor 9 uur de baby’s er wel zouden zijn. Wat is het fijn om

op die manier de tijd af te tellen.

Spoed keizersnede

19:00 kwam de verloskundige kijken en ik zat op 9cm ontsluiting. Nog 1cm te gaan dachten we, we waren er bijna, het einde was in zicht. Helaas zakte baby één niet mee naar beneden en bleef een beetje ‘hangen’. De gynaecoloog werd er bij gehaald en die wilde eerst het infuus nog een beetje omhoog hebben. Tot we op de CTG zagen dat baby één dippen begon te krijgen en het toch allemaal niet meer zo leuk vond. Toen besloot de gynaecoloog gelijk we gaan naar de OK en we gaan ze halen met een spoed keizersnede. Wat er dan in je omgaat na al een hele dag aan het ‘werk’ te zijn geweest kan ik niet omschrijven. Op zo’n moment voel je, je gewoon echt enorm k*t. Op dat moment startte voor mij de emotionele rollercoaster. Vanaf het moment dat het woord keizersnede viel ging bij mij het lichtje uit en heb ik alles in een waas beleefd.

Eenmaal op de OK ging het allemaal heel snel. Voor mijn gevoel hadden ze mij net opengemaakt en toen kwam de eerste er al uit. Tot een ieder zijn verbazing was het baby twee die als eerst geboren werd. Om 19:53 werd onze Luuk geboren en een minuut later om 19:54 kwam onze Noud ter wereld. Ze werden gelijk naar de behandeltafel gebracht want wat bleek ze hadden toch het Tweeling Transfusie Syndroom (TTS). Onze Noud was de donor geweest waardoor hij klein en wit was door de bloed armoede. Hij moest dan ook even geholpen worden met ademen. Onze Luuk was de ontvanger en was groot en rood door dat hij stroperig bloed had. Onze jongens gingen gelijk naar de couveuse afdeling. Simon kwam mij in de gauwigheid vertellen dat we twee zoons hadden gekregen want dit wist ik nog niet eens. Een verpleegkundige vroeg aan mij of ik de jongens al gezien had. Toen ik daarop nee antwoorde kwam toch wel het verzoek om even met de couveuse langs mij te rijden. Zo heb ik mijn jongens maar een paar seconden gezien na de geboorte.

Wat voel je je dan eenzaam op zo’n OK met allemaal medici om je heen. Mijn twee jongens en Simon waren al weg naar de couveuse afdeling. Als de jongens eruit zijn moeten ze uiteraard verder met mij, helaas wilde mijn baarmoeder niet vanzelf krimpen en kreeg ik daar medicatie voor. Na een vermoeiende dag en een hoop medicatie ging bij mij helemaal het kaarsje uit en ik kon alleen nog maar overgeven. Ik voelde mij zo slecht. Ik geloof dat ze met mij nog wel anderhalf uur bezig zijn geweest. Eenmaal op de verkoeverkamer werd ik er niet beter op. Ik bleef maar overgeven en ik kreeg dan ook wat voor de misselijkheid. Ik had net één druppel via mijn infuus gehad en ik viel al in slaap.

Toen ik stabiel was mocht ik dan eindelijk naar de couveuse afdeling. Alleen ik voelde mij zo duf dat ik eigenlijk alleen maar wilde slapen. Ik stond daar met mijn bed tussen de jongens in maar ik was er eigenlijk niet. Fysiek was ik er maar geestelijk totaal niet.

(Noud is li & Luuk re)

Nu lijkt het alsof ik dit allemaal heel goed kan navertellen maar heb er echt hulp bij nodig gehad van Simon en de verpleegkundige die erbij waren. Tijdens mijn ziekenhuis opname heb ik er uitgebreid over gesproken met de verpleegkundige die erbij was want ik was het kwijt. Vanaf het woord keizersnede is bij mij het lichtje uitgegaan en was ik eigenlijk pas de volgende dag weer helder. Gelukkig heb ik er veel over kunnen praten en hebben we ook nog een gesprek met de gynaecoloog om het hier allemaal nog eens over te hebben.

Wat mij nog het meeste raakt is dat ik ze niet even heb kunnen zien of aanraken na de bevalling en dat we dan ook geen ‘eerste familie foto’ hebben van dit moment. Dit soort momenten komen namelijk niet meer terug en kan je ook niet meer over doen.

Mijn advies is dan ook als je zoiets meemaakt, praat erover!

Dit was mijn bevallingsverhaal, ik had het me anders voorgesteld maar realiseer mij ook dat het niet anders is. We moeten min of meer dealen met hoe het is gegaan. Het belangrijkste is dat mijn twee mannen onze nieuwe wereldburgers zijn.

Liefs, Kayleigh

P.S. woensdag komt deel twee online over onze rollercoaster.