Onze rollercoaster deel 2 – De eerste twee weken na de bevalling

Na twee weken afwezigheid op mijn blog ben ik er weer. In deel 1 van onze rollercoaster ‘mijn bevallingsverhaal’ (klik hier) konden jullie lezen over mijn heftige bevalling.. In deel twee neem ik jullie mee in de twee weken die daarop volgde.

Onze rollercoaster

 Hoe verging het mij na de bevalling

 Allereerst zal ik jullie vertellen hoe het mij afging na de bevalling. In mijn vorige blog hebben jullie al kunnen lezen dat bij mij na het woord keizersnede min of meer het licht uit ging en dat ik de jongens woensdag ochtend pas bewust heb kunnen zien.

Tijdens de keizersnede ben ik 1,5 liter bloed verloren dit is aardig wat en heb hier ook medicatie voor gehad. Daarnaast had ik ook een niet slinkende baarmoeder waar ik ook medicatie voor kreeg. Jullie raden het vast al;  van zoveel medicatie daar word je niet helemaal lekker van. De volgende dag was ik dan ook nog erg moe en met vlagen misselijk met overgeven. Toen de arts op artsenvisite kwam de volgende ochtend zagen ze dat mijn buik nogal opgezet was en mijn darmen erg hard waren. Ik moest voor een röntgen foto om te kijken of mijn darmen stilstonden of niet. Helaas was dit wel het geval en bleek ik dus een zogeheten paralytische ileus te hebben. Hierdoor moest ik op rantsoen. Ik mocht geen eten en drinken meer voor onbepaalde tijd. Ik kan jullie vertellen dat is een ware hel met warm weer in een ziekenhuis en enorme dorst.

Gelukkig knapte ik fysiek elke dag een beetje op en kon ik zaterdags verhuizen van kamer om samen met Noud te zijn. Het is eigenlijk vrij bizar dat in de eerste week na mijn bevalling, wanneer ik eigenlijk mijn kraamweek zou moeten hebben, al zoveel heb gedaan.

Geestelijk heb ik het deze weken wel zwaar gehad, want het is niet niks om na een zware bevalling een nog zwaardere twee weken te hebben met zorgen, terwijl ik lekker verzorgd had moeten worden en had moeten genieten van mijn kraamweek.

De eerst twee weken na de bevalling

 Op 22 mei 2018 zijn onze prachtige jongens Luuk en Noud geboren. De bevalling was al geen pretje om het zo maar eens te zeggen maar die twee weken daarop zeker niet!

In deel 1 konden jullie al lezen dat Luuk en Noud naar de couveuse afdeling moesten.

Waarom moesten onze jongens naar de couveuse afdeling? 

Na de geboorte zagen ze gelijk dat er een vorm van TTS (tweeling transfusie syndroom) was. Onze Luuk was namelijk vurig rood en onze Noud was heel wit. Wat bleek Noud was de donor geweest voor Luuk en had hierdoor bloedarmoede. Luuk zag zo vurig rood omdat hij stroperig bloed had. Ze moesten dit in de gaten houden daar beide jongens wat kleine opstartproblemen hadden na de bevalling. Daarnaast waren ze nog rand prematuur omdat ze met 36+3 geboren waren. Beide jongens kregen een maagsonde daar ze onvoldoende dronken en hadden een glucose infuus.

Noud mocht na twee dagen al van de couveuse wieg naar een gewone wieg. Hij lag nog wel aan de monitoren en bleef op de couveuse afdeling omdat Luuk nog wel in zijn couveuse wieg lag.

Dan word je als gezin uit elkaar gehaald na vijf dagen

 Luuk had problemen met zijn darmen en poepten niet, daarnaast hield hij zijn eten ook niet binnen en gaf gallig vocht op. Na overleg met de kinderchirurg in Amsterdam werd  besloten om Luuk over te plaatsen naar het VUmc. Wat er dan in je omgaat is onbeschrijfelijk. Na al een heftige bevalling word je dan ook nog eens als gezin uit elkaar gehaald. Ik bleef met Noud in Den Helder en Simon ging met Luuk mee naar Amsterdam. Dan komt toch ook de vraag bij je, hoelang zijn we uit elkaar? Wanneer zien we elkaar weer? Hoe kan je in godsnaam een tweeling die acht maanden bij elkaar hebben gezeten uit elkaar halen?

Gelukkig kreeg ik die zaterdag wel te horen dat ik naar de kinderafdeling mocht om in te roomen met Noud. 
(Rooming-in is dat je met je kindje(s) op één kamer ligt en voor een groot deel zelf de zorg doet)

Wat was het fijn om samen met Noud op één kamer te liggen en met hem te kunnen knuffelen en zelf de fles te geven. Dit kon ook wel dat ik op de kraamafdeling lag maar dan moest ik helemaal met bed naar beneden gereden worden. Dit is toch minder ontspannen dan dat je er al bent.

Luuk in de VUmc

 In de VUmc gingen ze Luuk eerst observeren daar het weekend was. Maandags hebben ze een scan gemaakt met contrast vloeistof om te kijken waar het spaak liep in zijn darmen. Gelukkig kwam er niks uit de scan behalve dat hij een langere dikke darm heeft. Het is fijn dat er niks werd gevonden maar dan begint het wachten weer want ze wilde hem blijven observeren.  Ze hadden namelijk nog een kleine verdenking op de ziekte van Hirschsprung. (De ziekte van Hirschsprung is een aangeboren aandoening van de darmen waarbij de zenuwen in de wand van (een deel van) de darmen ontbreken). En hoewel de uitslagen dan goed leken te zijn was Luuk nog steeds niet lekker; forse bolle buik, veel huilen (pijn?), maagsonde en een voedingsinfuus. Tot overmaat van ramp sneuvelde bijna dagelijks zijn infusen en moest hij opnieuw geprikt worden; zo zielig.

 Simon kwam na de uitslag terug naar Den Helder om ook even te knuffelen met Noud. Nadat ik hoorde dat het onzeker bleef wanneer ik Luuk weer zou zien en wanneer we weer samen zouden zijn met zijn allen, kwamen bij mij de emoties los. Ik heb toen in overleg met de kinderafdeling besloten om een nachtje naar Amsterdam te gaan om bij Luuk te kunnen zijn. Zoveel tijd had ik tenslotte nog niet gehad met hem.

Na één nachtje in Amsterdam zijn Simon en ik weer samen naar Den Helder gegaan om bij Noud te zijn. Simon is toen bij mij en Noud blijven slapen, hij zou de volgende dag (woensdag) weer terug gaan naar Amsterdam om voor Luuk te zorgen.

Woensdag ochtend werden wij gebeld door de VUmc dat Luuk van de Neonatale IC af mocht en naar de gewone kinderafdeling ging. Als hij zo door zou gaan zou hij vrijdag weer terug naar Den Helder mogen of zelfs naar huis. Dat ik dit hoorde heb ik besloten om ook weer mee naar Amsterdam te gaan om zo tijd met Luuk te kunnen doorbrengen voordat hij naar ‘huis’ kwam. Ik had tenslotte het gevoel alsof ik mijn eigen zoon niet goed kende.

Wat fijn was, was dat de VUmc in samenwerking met het AMC een app genaamd Zorgpunt heeft. In deze app kreeg ik elke dag een berichtje van de verpleging met hoe het met Luuk ging en een aantal foto’s en zelfs een filmpje erbij. Op deze manier bleef ik toch op de hoogte ook al was ik ver weg.

Naar ‘huis’

Donderdag ochtend kregen wij al snel het verlossende woord dat Luuk vrijdag weer naar het ziekenhuis in Den Helder mocht. Ik ben daarom vrijdags samen met Luuk in de ambulance naar Den Helder gegaan. Wat heeft onze Luuk al een aardige wereldreis gemaakt en wat was onze jongen al groot geworden vergeleken met hoe hij naar Amsterdam ging. Naar Amsterdam ging hij nog in de speciale couveuse bak van de ambulance en terug ging hij wel is waar met de ambulance maar wel in zijn eigen autostoel.

Herenigd

Na zes dagen was het dan zover de broers waren eindelijk weer bij elkaar. Wat heb ik in die zes dagen mij vaak afgevraagd hoe dat zou gaan. Zouden ze elkaar herkennen? Moeten ze niks van elkaar hebben? Wat doet het zeer als je zoons die acht maanden samen zijn geweest in één keer uit elkaar worden gehaald. Is dat wel goed voor hun band geweest? De toekomst zal dit moeten uitwijzen.

Nu naar het moment dat Luuk en ik in Den Helder aankwamen; wat was dit een mooi moment. Noud hoorde Luuk en was direct wakker. Tijdens de voeding die nagenoeg gelijk gedaan moest worden was Noud de hele tijd gefocust op Luuk. Hij keek hem vol bewondering aan en je zag echt iets in hem van herkenning. Luuk daarentegen was moe van de reis en dacht alleen maar gauw eten dan lekker slapen.

Eindelijk naar huis

 Daar was zaterdag ochtend onverwachts dan het bericht dat als alles goed zou gaan dat wij zondags naar huis mochten met de jongens. Noud moest wel zijn fles goed blijven leeg drinken en ik kan jullie vertellen dit was wel een dingetje. Begin van de middag had Noud nog niet heel goed gedronken en de moed zakte ons toch een beetje in de schoenen. ’s Avonds hadden we een gesprek gehad met de verpleegkundige dat het misschien beter was om sowieso nog één of twee dagen extra te blijven, want je wilt tenslotte wel een goed drinkend kind mee naar huis. Luuk deed het wel goed dus daar maakte wij ons geen zorgen over. Zo gezegd zo gedaan we hadden de keuze gemaakt we zouden toch nog eventjes blijven hoe rot (zacht gezegd) we dit ook vonden.

Zondags stonden we op met het idee oké nog één of twee dagen en dan lekker naar huis. Maar toen.. de kinderarts deed haar dagelijkse visite en kwam met de mededeling dat ondanks dat Noud niet heel goed had gedronken wel was aangekomen. Zij zag dan ook geen reden meer om ons langer in het ziekenhuis te houden. Wat was dit een verrassing, we hadden ons helemaal op een langer verblijf ingesteld en dan mag je opeens toch naar huis. Wat was dit fijn.

Het avontuur als gezin van vier kon dan eindelijk echt beginnen!

In mijn volgende blog kunnen jullie lezen over hoe het ons tot nu toe vergaat als kersverse ouders.

Liefs, Kayleigh