Mijn zwangerschapservaring; wat vond ik niet leuk

Een tijdje terug vroeg ik op Instagram wat jullie graag zouden willen lezen, één van de dingen die langskwam was of ik wilde vertellen wat ik niet leuk vond aan mijn zwangerschap. Zoals jullie weten zijn de meesten mensen helemaal lyrisch over het zwanger zijn. Nou ik vond het tot op zekere hoogte leuk en gezellig maar om nou te zeggen dat ik het één groot feest vond, nee dat ook weer niet. In deze blog vertel ik jullie mijn zwangerschapservaring; wat ik niet leuk vond aan mijn zwangerschap.

Besef

Dat wij hoorde dat wij zwanger waren van een tweeling schrokken we ons echt te pletter. We hebben eerst vijf á tien minuten in de auto gezeten van ‘’wat nu?’’. Eerst denk je aan de financiële veranderingen die er ook zijn met één maar dubbel met twee. Onderbewust is er ook heel veel blijdschap hoor, maar in je achterhoofd heb je toch ook naast het financiële plaatje ook het medische plaatje. Het is nou eenmaal een feit dat het een medisch traject zal worden met ontelbare ziekenhuis bezoeken en dan ook nog voor mij de ziekenhuis opnames. Opeens komt daar dan ook het besef bij van hé gaat mijn lichaam dit allemaal wel trekken met mijn 165cm. Nou was dat niet echt het probleem uiteindelijk want het moest gewoon passen haha. Maar de fysieke ongemakken en de verandering van je lichaam die daarbij komt kijken is het ergst.

Fysieke ongemakken

De fysieke ongemakken ontstonden echt geleidelijk, maar toen ze er eenmaal waren was het niet te stoppen. In het begin kon ik nog alles behalve sporten dat ging al heel snel niet meer vanwege harde buiken. Mijn buik groeide en groeide en daarmee werd alles ook een stuk moeilijker. Op een gegeven moment kon ik niet meer naar de winkel lopen, dit was ongeveer 15 min een enkele reis. Later kon ik ook geen lange stukken meer in de auto zitten i.v.m. mijn rug/ribben die onwijs pijn deden. Zo werd mijn wereld steeds kleiner en kleiner. Ik denk eerlijk gezegd dat ik het erger vond dat mijn wereld steeds kleiner en kleiner werd, dan de fysieke ongemakken.

Op het einde kon ik niet meer liggen of zitten en dan is bij iemand op visite gaan ook niet meer leuk. Ik zat twee minuten en dan moest ik weer staan of lopen en uiteindelijk kwam ik met veel pijn thuis. De laatste weken ben ik eigenlijk niet meer uit huis geweest behalve voor de ziekenhuis bezoekjes. Deze weken heb ik eigenlijk alleen maar buiten op een stoel en in bed doorgebracht. 

Kleding

Als je zwanger bent weet je dat je uiteraard op een gegeven moment zwangerschapskleding moet gaan dragen. Dit was bij mij al geval met acht á negen weken want toen paste ik mijn eigen spijkerbroeken al niet meer. Ik had mijzelf voorgenomen om niet teveel te kopen en ook niet te duur want daarna zou ik het toch nooit meer aantrekken.
Ik had alleen niet verwacht dat ik op het einde echt niks meer zou passen omdat zelfs de grootste maten te klein waren. Wat was ik blij dat het echt zomers weer was waardoor ik niet heel veel aan hoefde. Zwangerschap t-shirts waren voor mij naveltruitjes en als je dan visite krijgt of toch even weggaat voel je, je niet heel gelukkig als je er niet ‘leuk’ gekleed bij loopt. 

Ziekenhuis bezoeken

Dat we elke twee weken een echo zouden krijgen van de tweeling wisten we meteen al na de eerste echo. Als je weet dat je elke twee weken een echo krijgt vind je dat fantastisch want hé je ziet ze elke twee weken en je weet gelijk of het goed gaat. Uiteraard brengt dit ook spanning met zich mee. Waar we geen rekening mee hadden gehouden waren de vele extra ziekenhuisbezoekjes die volgden. Op een gegeven moment voelde ik mij wel bezwaard als ik weer eens belden maar dan kom je en dan zeggen ze ook dat, dat niet hoeft. Dit stelde mij wel gerust. Een aantal keren moest ik langer blijven dan een avondje op controle en elke keer was dit weer schrikken en toch wel eenzaam. Lig je dan ’s nachts alleen en als je last heb van je rust of iets moet je weer op dat knopje drukken voor een verpleegkundige.

Gelukkig had ik één opname een gezellige zaal want verders heb ik alleen gelegen. Één voordeel was dat ik tijdens mijn bevalling wel bijna iedereen kende op de afdeling en ik wel bijna elke verloskundige had gehad. Dit zorgde we voor gerustheid na de bevalling want iedereen kent min of meer je voorgeschiedenis wel.

Mankementen na mijn zwangerschap

Nu bijna negen maanden kan ik zeggen dat voor het grootste gedeelte mijn lichaam weer ‘normaal’ is. Al mijn zwangerschapskilo’s lees 20kg waren er alweer vrij snel af. Ik kon gelukkig al snel mijn eigen kleren weer aan. Dat mijn buik is veranderd is geen gek iets. Alleen mag het wel iets minder hangen haha en het lijkt wel een landkaart van de striae. Als ik dan om mij heen kijk en zie wat voor moois het gebracht heeft ben ik trots. Een kwaal wat ik over heb gehouden aan de zwangerschap is de pijn in mijn onderrug. Ik hoop dat dit een kwestie is van spieren trainen en sterker worden.

Verder kan ik jullie vertellen dat ik trots ben op mijn lichaam, mijn lichaam dat deze twee mooie mannen heeft gedragen en wij hierdoor voor altijd verbonden zullen zijn. Ik had de zwangerschap absoluut niet willen missen. Het is iets bijzonders maar ik ben ook blij dat het erop zit. De meeste vrouwen vinden het gek dat ik het niet mis, maar zo voel ik dat nou eenmaal. Misschien dat ik bij een eenling zwangerschap er anders over had gedacht maar voor nu is dit mijn mening.

Nu ben ik benieuwd, wat vond jij niet leuk aan het zwanger zijn?

Liefs, Kayleigh