Mis ik na acht maanden mijn zwangerschap en buik?

Inmiddels zijn de jongens acht maanden oud, ze staan, nou ja liggen, rollen en kruipen, net zolang op deze wereld als dat ze in mijn buik hebben gezeten. In deze blog vertel ik jullie over of ik mijn zwangerschap mis en of ik mijn gigantische zwangere buik mis.

De zwangerschap en mijn gigantische buik

Dat de zwangerschap maar maximaal acht maanden zou duren wisten we meteen na de tweede echo. Ergens vond ik die gedachten wel fijn want ik wist wanneer het echt genoeg was en ik hoefde niet eindeloos te gaan wachten tot er vanzelf wat zou gebeuren. Ten eerst moet ik zeggen dat het niet vanzelfsprekend is dat een eeneiige tweeling zolang blijft zitten en voor mijn gevoel hebben ook wij mazzel gehad.

Tijdens de zwangerschap vond ik het allemaal maar erg snel gaan (volgens mij hebben vrouwen dit vaker dan mannen). Ik moest optimaal genieten want het zou zo voorbij zijn. Zo ervoer ik de eerste maanden. Na de eerste maanden kreeg ik het steeds zwaarder, tot zover dat ik echt niks meer kon behalve liggen en zitten en hele kleine stukjes lopen. Dat mijn buik al snel niet meer te missen was, was geen verrassing daar je al aardig wat zag met acht weken als je goed keek. Maar hoe gigantisch, ja echt gigantisch vond ik mij zelf, was op het einde had ik echt niet verwacht. Dat stuk duurde achteraf toch wel heel lang.

Ongeloof

Ik kan mijzelf nu echt niet meer voorstellen dat die twee kleine wezentjes tegelijk in mij zaten, zo klein, zo fragiel en zo kwetsbaar. Dat ze in mij zaten was overduidelijk, ik werd van alle kanten in elkaar geschopt en had echt pijn in mijn ribbenkast. Toch vond ik dat geschop en gewiebel ook fijn, het was een teken dat het goed met ze ging en dat wij met z’n drieën waren. Uiteraard was papa er ook maar toch is dat anders

Mis ik het wel of niet?

Nu na acht maanden kan ik zeggen dat ik mijn zwangerschap wel en niet mis. Ja ik mis het getrappel, gewiebel en gefrummel en bovenal dat wij een drie-eenheid vormden. Nee ik mis niet alle kwaaltjes en alle ongemakken die er bij kwamen kijken. Ik kan momenteel gewoon weer mijzelf zijn en alles doen wat ik leuk vind.

Als ik nu kijk na acht maanden wat voor prachtige en vrolijke mannen we hebben is het, het allemaal dubbel en dwars waard geweest. We hebben nu twee mannetjes die kruipen, rollen en alles wat er verder bij komt kijken. Ze laten steeds meer zien dat ze echt doorhebben dat wij papa en mama zijn en je voelt zoveel liefde van hun naar jou en andersom. Elke dag twee blije koppies als je thuis komt en dan heerlijk tegen je aan komen hangen als je met ze knuffelt. I love it! Ik had het allemaal niet willen missen.

Liefs, Kayleigh