Angst om herinneringen kwijt te raken

In mijn herstel proces denk ik veel, denk ik veel na over waar dingen vandaag komen. Dat is niet altijd leuk en soms ook wel heel confronterend. Zo ben ik ook gaan nadenken over het genieten van deze bijzondere tijd. Door het op te schrijven krijg ik ruimte in mijn hoofd en door het met jullie te delen hoop ik dat ik andere (jonge) moeders die er misschien ook mee worstelen te helpen.

Eerder heb ik met jullie gedeeld dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat met mij. Ik kamp met een soort van burn-out/overspannenheid. Dit alles heeft te maken met mijn zwangerschap, bevalling, verlies van mijn oma enz. Ben je hier naar benieuwd, lees het hier.

Geïrriteerd

Laatst waren wij gezellig een wandeling aan het maken en ik had zoals gewoonlijk mijn camera mee. Ik wilde graag een leuke foto van ons vieren en van mij en de jongens want zulke foto’s hebben we niet veel. Het lukte niet helemaal of het ging niet zoals ik graag had gewild. Ik merkte dat ik een beetje geïrriteerd raakte en ook wel een beetje verdrietig. Simon snapte het niet helemaal en vond dat ik niet zo moest zeuren want hé we hadden het leuk dat was het belangrijkste. 

Waar komt deze angst toch vandaag

Ook al ben nog niet met mijn cognitieve gedragstherapie begonnen, ik heb het wel goed doorgelezen en probeer het wel al toe te passen. Dus ben ik gaan nadenken waar het eigenlijk vandaan komt waarom ik mij zo voelde. Eigenlijk werd ik daarbij heel verdrietig en besefte ik mij ook dat het moeilijk is voor andere om het te begrijpen. Ik merkte dat het komt doordat ik die eerste dag/dagen na de bevalling niet die momenten heb gehad met de jongens zoals het eigenlijk hoort. Weinig foto’s van die eerste momenten samen, maar ook weinig foto’s van de jongens samen met mij. Foto’s van na de bevalling samen kon eigenlijk niet want vastgehouden heb ik ze niet, en de foto die ik wel daarvan heb roept alleen maar een verdrietig gevoel op eigenlijk. Dat ik voor mij gevoel weinig foto’s heb van de jongens samen met mij heb is iets van niet bewust gebeurd, zo loopt het gewoon. Wel heb ik dit gevoel met Simon gedeeld want het is wel iets dat belangrijk voor mij is.

Herinneringen voor in de toekomst

Nadat ik had nagedacht waar dit toch vandaag komt merkte ik dat de foto’s eigenlijk mijn houvast zijn voor in de toekomst. Ik heb het idee dat de tijd door mijn vingers glipt zo hard als het gaat. Deze tijd met de jongens komt niet meer terug en het liefst zou ik wel een tijdje in deze tijd willen hangen maar dat gaat niet. Doordat ik stukken kwijt ben vanaf het moment dat de worden spoedkeizersnede vielen en de 48 uur daarna ben ik bang. Bang dat ik die bijzondere momenten niet meer kan herinneringen. Als ik nu terugdenk aan het eerste jaar heb ik moeite om echt dingen bewust terug te halen qua herinnering, gewoon de simpele alledaagse dingen dan van hoe alles ging en hoe de jongens waren. Ik weet ook dat dit een soort symptoom/bijwerking is van waar ik nu middenin zit maar toch.

Foto’s zijn mijn houvast voor in de toekomst

Ik heb de foto’s wel teruggekeken van de bevalling en daarna en ondanks dat het mij een hoop verdriet en pijn doet weet ik daardoor wel hoe en wat. Kortom foto’s zijn mijn houvast voor de herinneringen in de toekomst. 

Liefs Kayleigh