Persoonlijk; nu al moeite met loslaten

Moeite met loslaten, ja nu al en ze zijn bijna drie maanden. Je zal me vast voor gek verklaren of misschien herken je jezelf in mijn verhaal.

In één van mijn blogs (klik hier) vertelden ik jullie dat Simon en ik voor het eerst samen weg gingen. Ik had daar toch wel moeite mee.

Hier mijn verhaal waarom ik denk dat ik er veel moeite mee heb.

Slechte start als moeder en gezin

Zoals jullie hebben kunnen lezen is onze start als moeder en zoons en als gezin niet ideaal geweest. Verre van zelfs, de roze wolk was er totaal niet (ook al beweren sommigen mensen dat hij sowieso niet bestaat) Ik had het me zo anders voorgesteld, ingeleid worden, jongens gezond ter wereld en hooguit twee á drie dagen nog in het ziekenhuis blijven. Als we dan thuis zouden komen optimaal gaan genieten van de kraamweek. Maar deze kraamweek kwam niet, ja hij was er wel maar in het ziekenhuis, verre van ideaal dus.

In het ziekenhuis lagen beide jongens op de couveuse afdeling aan van alles en nog wat. Op zo’n moment hebben andere eigenlijk meer te zeggen over jou kind(eren) dan jijzelf. Niet knuffelen wanneer jij wilt maar in het ritme van het ziekenhuis mee. Dat betekende min of meer dat ik alleen op bepaalde tijden naar beneden kon om de jongens vast te houden of het flesje te geven, als ze die niet al via hun sonde hadden gekregen.

Als we nog niet genoeg op ons bordje hadden gekregen moest Luuk ook nog naar Amsterdam. Dat betekende dat nog meer vreemde mensen meer te zeggen hadden over mijn kind dan ikzelf.

Luuk verbleef een week in Amsterdam waarvan ik ook een paar dagen daar ben geweest. Eenmaal weer in Den Helder zaten we nog steeds in het ziekenhuis dus geen eigen ritme maar nog steeds het ritme van het ziekenhuis en mensen die zeggen wat je moet doen.

Thuis komt het besef

Als je dan thuis komt besef je pas hoeveel mensen zich eigenlijk hebben ‘bemoeit’ met de eerste periode. Ook al weet je dat, dat het beste was voor de jongens. Graag had ik het zelf allemaal willen doen etc.. Neem alleen al het voor het eerst in badje doen. Noud werd in het ziekenhuis voor het eerst in bad gedaan zonder dat wij dat wisten, weer een gemist moment en dat doet pijn. Luuk ging thuis pas voor het eerst in bad dus gelukkig konden wij daar wel bij zijn en het zelf doen.

‘’Als kersverse moeder is het al lastig genoeg, negen maanden hebben ze bij jou gezeten en dan moet je ze delen met de hele wereld’’

Als dan zoveel mensen zich hebben bemoeid met de eerste periode en je komt thuis, heb je geen zin meer om je jongens te ‘delen’ met de rest van de wereld. Als kersverse moeder is het al lastig genoeg, negen maanden hebben ze bij jou gezeten en dan moet je ze delen met de hele wereld.

Zijn wij té beschermend geweest?

Wij hadden beide het beschermende. Daarom hebben wij ook ,op onze eigen familie na, de jongens aan niemand gegeven om vast te houden. We wilden de flesjes zelf geven zodat wij zeker wisten dat ze die leeg dronken en noem maar op.

De eerste keer dat iemand buiten onze familie om de jongens vast hield vonden wij dus best spannend. Want hoe zouden de jongens daarop reageren en vooral hoe zouden wij daarop reageren.In het ziekenhuis zeiden ze van te veel vasthouden rusten ze niet. Je weet voor je gevoel eigenlijk zelf niet wat goed is voor je kind omdat anderen je al zoveel hebben aangepraat.

Ik ben eigenlijk 24 uur per dag met ze en dat betekend dat ik de controle heb. Als ze dan bij iemand anders zijn of wij gaan zoals laatst samen weg geef je toch de controle uithanden.

Gelukkig kunnen wij steeds meer loslaten

Uiteindelijk zijn wij zelf blij dat we ze iets meer los kunnen laten, we zien dat de jongens er goed op reageren en het is ook goed voor ze. Beschermen is goed maar té veel niet denk ik. We komen evengoed wel voor onszelf op hoor want als we het even niet willen doen we het ook niet.

De hele periode in het ziekenhuis met regeltjes etc. heeft ons en ik denk vooral mij gevormd. Gelukkig hervormen we nu onszelf naar hoe wij het willen en het zien. We creëren ons eigen ritme en moeten ze soms kunnen loslaten en erop vertrouwen dat ze het bij andere ook goed hebben.

Ik ben benieuwd of er mensen zijn die een ziekenhuis opname in de eerste weken ook zo ervaren hebben en of ze er thuis nog ‘last van hebben.

Heb jij het ook zo ervaren?, laat het me weten!

Het heeft mij moeite gekost om dit met jullie te delen, maar het is niet mooier dan het is. Het gevoel is er geweest en is nog een beetje aanwezig en ook dat moet gedeeld worden.

Liefs, Kayleigh