Het eerste jaar als mama zit erop

Het eerste jaar als mama zit erop, wat een jaar was het. Het was een jaar van het leren kennen van de jongens, mijzelf maar ook Simon. We hebben hele mooie momenten meegemaakt maar ook minder mooie momenten. In dit artikel vertel ik jullie hoe ik dit jaar heb ervaren.

22 mei 2018, om 07:00 begon de echte verandering in ons leven, de bevalling werd gestart. Wat we toen nog niet wisten was dat het een rollercoaster zou gaan worden. We konden niet lekker 1 á 2 dagen later naar huis, nee dat werd 2 weken later. We konden niet genieten als gezin samen, nee want Luuk heeft nog bijna een week in het VUmc gelegen. Kon ik op dat moment spreken van heel gelukkig zijn? Nee eerlijk gezegd niet, hoe graag ik het ook wilde en hoe blij ik ook was dat de jongens er waren. Gelukkig kon ons echte gezinsgeluk dan eindelijk gaan starten op zondag 3 juni 2018, we mochten heel onverwachts toch lekker naar huis.

Gezinsgeluk kon beginnen

Eenmaal thuis aangekomen begon het pas, ik merkte dat ik een grotere knauw had opgelopen dan gedacht. Ik of naja wij waren erg beschermend naar de jongens, bijna niemand heeft ze vast gehouden als mensen op kraambezoek kwamen. Simpelweg omdat wij daar niet aan toe waren, ik denk ook dat het prima is. Als ouder beslis je namelijk zelf wanneer je overal aan toe bent wat betreft je kinderen. In het ziekenhuis hadden we al zo onder toezicht gestaan dat we toe waren aan de eigen verantwoording. Zelf beslissen wanneer we met ze knuffelen en wanneer we ze weg zouden leggen etc. Wat was het een verademing omdat zelf allemaal te bepalen. Vanaf toen voelde ik mij echt mama en gelukkig in mijn nieuwe rol. Simpelweg omdat ik zelf de regie weer terug had.

Verandering

Dat min of meer alles veranderd als je kinderen krijgt laat staan met een tweeling is niet te missen. Met het leven op zich wat veranderd vind ik het persoonlijk meevallen, we doen nog steeds de leuke dingen zoals bijvoorbeeld gaan lunchen, ergens wandelen of naar toe gaan. Hier genieten we dan ook volop van omdat het tijd is met het gezin. Zo passen we wat we gaan doen ook aan op de kinderen, helemaal nu ze ouder worden.

Wat ik niet had verwacht is dat ik zo erg zou veranderen als persoon. Zo vind ik veel dingen nog minder belangrijker dan dat ik ze al vond. Verwaarloosd bijvoorbeeld een contact dan kan ik me daar echt 0,0 druk om maken. Ik leef nog meer per dag en wil dingen dan ook niet graag uitstellen (nu is dit ook erg versterkt door de ziekte van mijn oma). Waar ik nog wel het meeste moeite mee heb, is het omgaan met andere mensen als ze anders omgaan met de jongens dan ik eigenlijk zou willen. Of als ze bij andere mensen minder mogen doen dan bij ons. Ik heb hier mijn weg aardig in gevonden maar nog niet helemaal. Hebben jullie dat ook op dit punt? Het kritischer zijn naar de mensen om je heen.

Simon en ik

Zoals ik eerder zei over het leren kennen van zowel de jongen als mijzelf, moet ik ook Simon opnieuw leren kennen. Niet dat Simon ineens helemaal anders was maar als je een rol als mama of papa gaat vertolken ben je anders. Zo moest ik de papa Simon leren kennen. Dit is gegaan met ups en downs, momenten dat je denkt hoe gaan wij dit volhouden maar de momenten als gelukkig gezin en met elkaar waren er meer gelukkig. We hebben het afgelopen jaar vaak en hard gebotst, zo herkenden wij ons daar echt niet in. We konden vooraf ook wel botsen maar niet zo fel als nu en daar schrokken we toch echt wel van. Waarom doen we nu zo? Waarom gebeurt het? Waarom reageren we zo fel? Dit is echt iets waar nu na een jaar toch wel achter zijn.

Spreek uit dat je trots op elkaar bent, dan weet de ander dat jij diegene waardeert!

Na 11,5 maand hebben we ingezien dat we toch echt leuke dingen met z’n tweeën moeten doen om elkaar niet uit het oog te verliezen. Waarom wij dit jaar toch overleefd hebben? Nou door simpelweg te blijven praten en elkaar ook wel te confronteren. Ondanks alle ups en downs hebben we dit eerste jaar wel gefikst. We gaan sterker het tweede jaar in dan dat we dit eerste jaar ingingen. We zijn trots op elkaar hoe we het doen en spreken dit dan tegenwoordig ook vaker uit naar elkaar.

Onvoorwaardelijke liefde en zorgen

De liefde die je pas één jaar ervaart voor je kinderen vind ik echt magisch. Die onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor je kind is fantastisch. Ben ik toch een gelukkig mens dat het bij ons x2 is! Naast deze onvoorwaardelijke liefde, zijn er ook de zorgen x2. Helemaal vanwege het TAPS verhaal hebben wij ons ook vaak zorgen gemaakt, want wat houden ze eraan over etc. Gelukkig kunnen we voor nu zeggen dat alles echt super goed gaat. We gaan er vanuit dat ze er niks aan over gaan houden en dat ze zich allebei goed zullen ontwikkelen.

Elke fase brengt overigens zorgen met zich mee, gaan ze zich meer voortbewegen zoals tijgeren of kruipen ben je bang dat ze iets overkomt. Gaan ze staan dan maak je, je nog meer zorgen want ja dat alles leren gaat met vallen en opstaan. Zo zijn er vaak hoofdjes tegen de grond gegaan en waren daar de tranen. Maar ook daar worden ze groot en sterk van en leren ze het. Dat heeft ervoor gezorgd dat we nu twee jongentjes hebben die nergens bang voor zijn. Die liefde zal alleen maar meer worden en uiteraard dus ook de zorgen.

Vermoeid het nieuwe jaar in?

Eigenlijk begin ik fit aan het tweede jaar met ze, de slapeloze nachten zijn denk ik op max 2 handen te tellen. Het is niet vanzelfsprekend dat besef ik me al te goed. Wij hebben twee jongens die goed slapen ’s nachts en nagenoeg al vanaf 2 maanden doorsliepen. Dat is denk ik ook de reden waarom ik zo goed terug kijk op dit jaar. Ik heb er niet bij gelopen als een zombie, nee ondanks dat de jongens overdag weinig tot niet slapen heb ik optimaal en energiek van ze kunnen genieten elke dag weer. De energie haal je er dan ook uit omdat zij zo vrolijk zijn en alleen huilen als er echt wat is. Nee vermoeid ben ik niet.

Op naar een liefdevol, energiek en goed jaar als gezin. Ik ben trots op hoe we ons door dit jaar heen hebben geslagen als gezin maar ook met elkaar als stel. Op naar nog meer mooie, bijzondere en liefdevolle herinneringen! Bovenal ga ik nog meer genieten want de tijd vliegt echt voorbij!!

Benieuwd naar ons bevallingsverhaal en de eerste twee weken? Deze lees je hier: Mijn bevalling en De eerste twee weken na de bevalling

Liefs, Kayleigh