Update 33 weken zwanger; de laatste loodjes zijn begonnen

Nu ik deze blog aan het typen ben, ben ik momenteel alweer 32+6 weken zwanger. De laatste loodjes zijn echt aangebroken. Maar het belangrijkste is we hebben de belangrijke mijlpaal van 32 weken gehaald. Dit betekend dat als ze komen we gewoon hier in Den Helder mogen blijven. Zoals jullie wellicht hebben gemerkt heb ik de afgelopen weken niet geblogt. Dit is simpelweg omdat ik merk dat ik steeds moeier wordt en minder energie heb voor alles. Ik had daarom simpel weg gezien ook gewoon even geen zin en energie om een blog bericht te typen. Maar hier een update over de weken 31,32 en 33.

31 weken zwanger

 Week 31 was eigenlijk een rustige week, ik was aan het bijkomen van de opname en moest toch even omschakelen. Want ja ik mocht dingen gewoon blijven doen maar ook niet teveel. Ik kan jullie vertellen, dat is erg lastig. In mijn hoofd was ik nog niet zover maar klaarblijkelijk mijn lichaam wel. Autorijden gaat niet meer daar mijn buik in de weg zit, fietsen doe ik al heel lang niet meer en wandelen kan ook maar een klein stukje. Als je dan afhankelijk bent van andere, komen de muren wel eens op je af. Gelukkig zijn we deze week goed doorgekomen en gaat het met kleintjes gewoon erg goed.

32 weken zwanger

 We hebben weer een belangrijke mijlpaal behaald. De 32 weken is aangetikt. Waarom wij hier zo blij mee zijn? Mogen ze zich aandienen hoeven we niet meer naar een academisch ziekenhuis, we mogen vanaf nu gewoon hier in Den Helder blijven!  Deze week hadden we ook weer een groei echo. Gelukkig doen onze wondertjes het nog steeds erg goed. Zo goed zelfs dat ze groeien alsof ze er alleen in zitten. Ik vraag me echt af hoe mijn lichaam dit nog gaat redden tot het einde, maar beter zo dan dat ze veelste klein zijn. Ook hebben we het tijdens deze afspraak over de bevalling gehad. Voor ons was namelijk nog steeds onduidelijk of het een keizersnede of natuurlijk zou gaan. Nu liggen ze allebei mooi met hun hoofdjes naar beneden tegen elkaar aan. Dat betekent dat het op de natuurlijke manier zal gaan, als ze het zo goed blijven doen natuurlijk. Ik vond dit wel fijn om te weten want nu weten wij/ik waar we op ons kunnen voorbereiden.

Doordat ik eigenlijk nog vrij weinig kan doen wilde ik met dat lekkere weer wel wat gaan doen. Gelukkig voelde ik mij woensdag goed genoeg om even een uurtje naar Landgoed Hoenderdaell te gaan. Wat was dit fijn zeg, gewoon even weg uit huis en wat leuks om te doen. Alleen boodschappen doen op een dag wordt je ook niet heel vrolijk van.

33 weken zwanger

Week 33 had ik mij wel iets anders voorgesteld. Deze week zou ik alle laatste dingetjes die we nog moesten doen gaan afronden om zo de laatste weekjes niets meer aan ons hoofd te hebben, behalve genieten. Helaas kreeg ik met 32+1 weken (zondags) last van mijn keel ’s nachts. Hup paracetamol erin en lekker genieten van het zonnetje wat er toen nog was. Helaas werd ik aan het eind van de middag niet lekker en ging ik maar even op bed liggen. Toen ik het opeens warm en koud kreeg ben ik maar gaan temperaturen. Helaas had ik 38,6 graden koorts. Simon heel lief voor mij het ziekenhuis gebeld of dit kwaad kon. Ik moest eerst maar even langs de huisartsenpost gaan, om te kijken of ik geen keelontsteking had, om vervolgens op de kraamafdeling nog even te kijken of alles goed was met de kleintjes. Nou bij de huisartsenpost konden ze er niet veel van maken behalve paracetamol blijven slikken en wachten tot het voorbij zou gaan.

Eenmaal boven aangekomen op de gynaecologie afdeling werd ik aan het CTG aangelegd, kreeg ik een urine test, werd mijn baarmoedermond weer gemeten en namen ze weer de Fibronectine test af. De CTG was iets onrustig, door mijn hoge hartslag was die van de twee kleintjes ook wat hoger maar dit kon geen kwaad. Mijn urine werd goedgekeurd en tot onze grote opluchting was mijn baarmoedermond nog steeds die 1,7cm van twee weken daarvoor. Nu was het afwachten op de uitslag van de Fibronectine test. Iedereen dacht daar zal wel niet veel uitkomen maar goed we doen hem toch. Deze test wees twee weken geleden uit dat de kans op een vroeggeboorte klein was en wij ons dus geen zorgen hoefde te maken.

Toch weer opgenomen worden

(uitzicht vanaf mijn bed in het ziekenhuis)

Na anderhalf uur kregen we dan eindelijk de uitslag. Het was inmiddels al 22:15 uur en we moesten nog avondeten. Helaas was hij deze keer positief en het scheen ook nog een hoog percentage geweest te zijn. Dit kon/kan inhouden dat ze te vroeg geboren worden. Dat betekende dus blijven; 48 uur aan de weeënremmers, en 2 longrijpingsspuiten. Mochten ze zich toch aandienen dan hadden ze in ieder geval de longrijpingsspuiten gehad.  Woensdag ochtend werd ik van het infuus gehaald en mocht ik kijken hoe het ging. Gelukkig bleef mijn buik rustig en mocht ik ’s middags weer lekker naar huis. Nu is het afwachten en meer kunnen we niet doen. Als ze nu komen gaan ze niks meer remmen dus ben heel benieuwd wanneer onze draakjes zich gaan melden.

(De zoveelste CTG tijdens deze opname)

De weeënremmers wat zullen we daar over vertellen. Ik heb het echt ervaren alsof je helemaal verdoofd wordt, inclusief de kindjes. Sinds ik aan dat spul lag had ik ze amper nog gevoeld. Nu ik sinds gister eraf ben gehaald zijn ze weer optimaal aanwezig. Dat is echt apart. Nu heb ik ook nog slaapmedicatie gekregen wat overigens niet hielp dus voor me gevoel ben ik twee dagen out geweest.

Hoe is mijn lichamelijke gesteldheid nu?

Inmiddels ben ik dus weer lekker thuis. Ik merk wel dat dit een aardige aanslag op mijn lichaam is geweest. Ik kan nog vrij weinig. Mijn ribben deden al pijn maar helaas door het vele hoesten wordt het er niet beter van. We kunnen nu toch echt wel spreken van gekneusde ribben. Mijn buik groeit echt gigantisch hard en ben benieuwd hoe dit zich verder gaat ontwikkelen. Ik begin vocht vast te houden en eigen schoenen aan doen zit er niet meer in. Het gekke is wel dat het maar aan één voet/been is.

Mentaal gezien moet ik wel heel erg omschakelen. Soms denk ik wel pff laat ze maar komen. Dan kan ik weer ‘normaal’ slapen en bewegen. Ik had mij deze laatste weken heel anders voorgesteld maar ook daar gaan we doorheen komen. Het coconnen is ook wel een beetje begonnen. Merk dat ik steeds minder behoefte heb om snel op appjes etc. te reageren en leef een beetje in mijn eigen wereldje.  

Het is misschien een lange en rommelige update.  Maar nu zijn jullie wel weer bij haha. Ik hoop dat ik de aankomende laatste weekjes gewoon weer normaal bij kan houden.

Voor diegene die dit lezen en ook weeënremmers hebben gehad, hoe hebben jullie dit ervaren?

 Liefs, Kayleigh